Sequenzen einer Wanderung.

"Dört yanımda ufku sarmış kıpkırmızı çöl fakat yakıcılığı kalmamış artık güneşin o eski günlerindeki ihtişamlı; zira gökyüzünde grinin tonlarında bir duman hüküm sürüyor gibi uzun zamandır. Etrafımdaki bu kıyamet sonrası görüntüsünün altında bir sonun yattığının farkındayım ama ellerimden bir şey gelmiyor manasızca bir çıkar yol aramaktan başka. Kum tepelerinin ardına gizlenmiş fakat istemsizce dışarı çıkan kemiklerini saklamaktan aciz mamut iskeletleri adeta üzerime üzerime geliyorlar, tamamen hareketsiz olduklarını bildiğim halde kendimi aksine inandıramıyorum ve her bir tarafımda flu hayaller görüyorum. Gözlerimin önünde sevdiklerimin yüzleri ve beni bırakıp gittikleri günlerin hayaletleri uçuşuyor. Çaresiz seyrediyorum etrafımı ve anbean daha da üstüme çöküyor güneşle arama girmiş, masumiyetten uzak gri kitle. Sis diye fısıldıyor tanımadığım bir suret, dünya dışı bir soğuktan morarmış yüzünün içinde madendeki kömür taneleri gibi tüm ışığı emen gözlerini gözlerime dikmiş. İnanmak istesem de elimden gelmiyor. Sis ne zaman bu kadar tüketti ki vücudumdaki yaşama isteğini? Şimdi bu çölün olduğu yerde eskiden varolan parkların üzerine gezinirdi havanın kirliği ama ağaçların yeşilliği hep kurtarırdı beni; kötü düşüncelerimi çeker çıkartırdı adeta beynimin içinden ve ben somanın etkisindeymişçesine aptal bir mutluluğun nazik pençeleri içerisinde devam ettirirdim hayatımı. Ağaçlar fısıldardı bana eskiden, şimdinin korkunç figürleri değil, ve umut aşılarlardı bir gün her şeyin gerçekten de güzel olabileceğine dair.

Ya ağaçlar yanılıyordu, ya da benim uyuşturucum tükenmek bilmiyordu.

Griliğin arasından yüzünü göstermeye çabalayan bir zamanların kudretli güneşi, şimdi utangaç bir çocuk gibi çıkmak istiyordu saklandığı yerden ama asla bulamıyordu gerekli kuvveti kendinde. Çıksa, diye bekliyordu ve de benim naçar bünyem, bir vahanın yolunu aydınlatsa diye.

Gerçi hep sonsuzdu bu bekleyişler.

Etrafımda dolaşan suretlerin sayısı gittikçe artıyor her saniye ve ben dayanamayacağımı hissediyorum artık. Kafamı eğdiğimde gördüğüm ise kumların içinde hareket eden yılanlar sürekli. Ne ileri bakabiliyorum ne geri, ne sağa ne de sola. Yukarısı hayaletlerimle, aşağısı yılanlarımla kaynıyor ve dayanmanın çok da bir manası yok artık.

Bırak gitsin. Sis elbet örter üstünü. Üşümezsin."



Rüya değil bu kez. Bir göçün ardılları.